کاش عنوانی بود تا می‌نوشتم

بسیار گل که از کف من برده است باد!

اما دل غمین،

گل‌های یاد هیچ کسی را پرپر نمی‌کند؛

زیرا که مرگ هیچ عزیزی را

                                           باور نمی‌کند.

سه‌شنبة پیش: 14 تیر ماه 1390 پدرم بعد از سه روز فرورفتن به حالت کمای ناشی از سکتة شدید مغزی و دلهره‌ها و بیم و امیدهای فراوان، دقیقاً در ساعت‌هایی که پس از بهبودی ناگهانی‌اش داشتیم امیدوارانه خانه و کاشانه را برای بازگشتش آماده می‌کردیم، در عین ناباوری‌مان بر اثر ایست قلبی از دنیا رفت. گویی بازگشته بود تا آخرین وداع‌های‌مان را پاسخ گوید و با آن نگاه بی‌فروغ، بچه‌های غمگینی را که در تمام این سال‌های اخیر مراقب بود تا غبار بی‌مادری بر روی و دل‌شان ننشیند، آرام آرام به سوگ خویش بخواند.

نه برای او (که مُردگان، همیشه آمرزیدگانند) که برای این تنهایی و بی‌پناهی و بی‌کسی من دعا کنید!

آه بابا، چه قدر دلم برایت تنگ است! خدایا، چه قدر غمگینم!