الهی

دلم می‌خواد برم یه گوشة دنج؛ تنهای تنها. یه سایة تکدرخت؛ یه جویبار کوچک و آروم؛ ترنم نسیم و زنگ سکوت ثانیه‌ها؛ دلم می‌خواد یه مدت هیچکی بهم کار نداشته باشه و عالم و آدم بذارن تنها باشم.

خدایا دلم از همه چی گرفته است. از همه آدما حالم به هم می‌خوره.

یادش به خیر!

دو هفته پیش بود؛ درست دو هفته پیش بود که از تو به خودت گلایه کردم و حالا دارم دوباره درد دلامو می‌نویسم و اونم بدون بابا؛ مردی که در تمام سال‌های عمر به حرمت و نجابت و سادگی و ایمان زیست و در این واپسین سال‌ها، با همة وفا هر روز سر مزار مادر رفت و سنگ رو شست. پدر مهربونی که توی این پنج و اندی سال که از مرگ مادر گذشت، تمام تلاشش این بود که نگذاره غبار اندوه بر دل و دامان ما بچه‌های بی‌مادرش بنشینه. عجیب پدری رو تموم کرد بابا؛ خدا رحمتش کنه! (خدایا اینقدر گیج و مبهوت و گنگم که حتی سر زبونم «خدابیامرز» نمی‌آد.

بگذار تا بگذرم از این لحظه‌های پوچی و سیاهی خدایا!

بگذار تا دوباره بر زانوان رنجی که تو مشیتم ساخته‌ای، بلند شوم الهی!

کمکم کن خدایا؛ کمکم کن!